To, co słowiańskie w nas: chlebolubstwo

Witam znowu i zachęcam do skorzystania z kolejnych słowiańskich przyjemności.

Dziś oferuję mój słowiańsko-apaczowski chlebek, do którego pieczenia używam tradycyjnego, wiejskiego przepisu, który otrzymałem od Pani Heleny (mojej teściowej), pochodzącej z południowej części województwa kieleckiego. Recepturę tę otrzymałem jakieś 30+ lat temu i od tamtego czasu urozmaicałem ją w różny sposób.

Tradycyjnie, zaczyn na chleb powinien stać przez kilka dni:

„Najważniejsze w … chlebie słowiańskim jest zaczyn, który należny [właściwie] przygotować. W tym celu 8 łyżek mąki mieszamy z wodą na jednolitą papkę. Przykrywamy płócienkiem i odstawiamy w ciepłe miejsce na kilka dni, podczas których dwa razy na dobę mieszamy masę drewnianą łyżką. Po 3-5 dniach powinniśmy dostrzec w zaczynie pęcherzyki powietrza. Gdyby zamiast tego pojawiły się grzybki pleśniowe, musimy powtórzyć zakwaszanie mąki z nowych składników”.

Ale ja bardzo szybko poszedłem na kompromis i znacznie zmniejszyłem okres czasu, jaki zaczyn powinien stać. Ponieważ konopie zawsze były popularne w Europie, postanowiłem dodać białko konopne (przez co chlebek ma kolor nieco zielony). Jednak dodanie zbyt dużej ilości białka konopnego powoduje obciążenie rosnącego ciasta i dlatego zacząłem dodawać więcej drożdży i  łuskanego ziarna konopi, co miało taki efekt, że chlebiczek stał się nieco lżejszy, taki jaki chciałem.

Przy okazji mówiąc: z powodu wściekłej jankesowskiej walki z konopiami i marihuną (najbardziej pożytecznymi roślinami na świecie), rodzimy tradycyjny pogański i europejski w ogóle przemysł konopny został zdelegalizowany w wielu krajach i niemal kompletnie zniszczony w drugiej połowie XX wieku. To efekt presji, jaką głupkowaty rząd amerykański wywierał na kraje europejskie, żeby dostosowały swoje prawo do amerykańskich nieludzkich, idiotycznych przepisów dot. konopi i marihuany. Typowo patologicznie pro-amerykański, ogłupiały rząd polski jak zwykle odegrał czołową rolę w promowaniu jankesowskiej histerycznie głupiej amerykańskiej polityki, w tym przypadku, kampanii antykonopnej. Na szczęście znaleźli się wreszcie mądrzy Amerykanie i zaczęli od kilkunastu lat na nowo legalizować i konopie i marihuanę w USA. (W zeszłym roku np. stan Nowy Meksyk zalegalizował marihuanę rekreacyjną. Rekreacyjną, bo medyczna marihuana jest legalna w Nowym Meksyku już od roku 2007. Brawo Nowy Meksyk!)

Ale polskim głupkom rządowym ciągle trudno przemówić do rozumu, bo go nie mają.  

Wracając do mojego słowiańskiego chlebiczka:

Następnie zacząłem regularnie dorzucać dużo ziarna słonecznikowego, które było ważnym elementem kuchni Apaczów. I oczywiście na zakończenie bardzo dużo maku albo czarnuszki (importowanej lub przywiezionej z Polski). Przed pieczeniem nasypuję do brytfanki trochę ziarna owsa żeby chleb nie przywarł za bardzo do blachy.

Chleb amerykański przestałem kupować i spożywać mniej więcej w tym samym czasie, kiedy zacząłem regularnie piec mój chlebek słowiańsko-apaczowski, czyli ponad 30 lat temu. Słowianin nie jest w stanie jeść chleb amerykański. (Chyba, że umiera z głodu.)

Chleb polski jest ogólnie uważany za unikalnie dobry:

„Polskie pieczywo jest zupełnie wyjątkowe. Jego siła tkwi w wyróżniającym smaku, którego trudno doszukać się w wypiekach, jakie można znaleźć za granicą”.

Nawet taka moralnie odrażająca ropucha militarna jak amerykańska Sekretarz Stanu Madeleine Albright – która kiedyś oficjalnie stwierdziła, że warto dla interesów Ameryki poświęcić (czyli zamordować) 500,000 dzieci irackich – powiedziała kiedyś: „Gdy tylko mam okazję, kupuję w Stanach polski chleb – jego zapach i smak przypomina mi wakacje na wsi. To taka pastylka z natury. Polski chleb nie ma konkurencji”.

Z reguły piekłem i piekę taki chleb co najmniej raz w tygodniu. Czyli w ciągu ostatnich 30 lat upiekłem ok. 1600 bochenków mojego chlebiczka słowiańsko-apaczowskiego.

Smacznego! Sława!